Το οξυγόνο τελειώνει …
Το καντήλι σώνεται …
Κάθε μέρα που περνάει αναρωτιέμαι τελικά αν αυτό το κύμα οργής της κυριακης τόσων ανθρώπων θεριεύει ή εκτονώνεται με χειρουργικούς χειρισμούς καθενός παράγοντα του συστήματος που απειλείται τόσο φανερά για πρώτη φορα…
Ένα κύμα οργής και αγανάκτησης ανθρώπων που ξεχυθήκαν σε τόσες πόλεις για να δηλώσουν την απαίτηση τους επιτελούς να λάμψει μια αλήθεια..
Να λάμψει επιτελούς μια αλήθεια σαν αυτή που δεν έλαμψε στα τόσα παράπονα για την ακρίβεια, για το νοίκι που ανεβαίνει και επιτελούς για το μηνά που δε βγαίνει..
Να λάμψει αυτή η αλήθεια που δεν έλαμψε όταν ο φουρθιωτης απειλούσε υπουργούς της χωράς και ο λιγναδης παρότι ένοχος όπως αποφάνθηκε η δικαιοσύνη αφέθηκε ελεύθερος..
Αυτή λοιπόν η αλήθεια που δεν έλαμψε ως τώρα χρειάζεται μάλλον τη θυσία 57 ψυχών που η φωνή τους ούρλιαζε και η ανάσα τους τελείωνε μέσα στο φως από τις φλόγες στη μοιραία σύγκρουση..
Αυτό λοιπόν το φως προσπαθούνε συντονισμένα όλα τα γρανάζια ενός καλοκουρδισμένου συστήματος να σβήσουν..
Άλλωστε το μεροκάματο σίγουρα κάποιες μέρες βγαίνει εύκολα και ακούραστα.
Έρχονται όμως και εκείνες οι ήμερες που θα το ματώσουν να βγει και ας σκέφτονται πως αύριο το δικό τους παιδί μπορεί να ψάχνει οξυγόνο.
Και το οξυγόνο ας τελειώνει για μας, αυτοί επιμένουν.
Όταν όμως και εμείς επιμείνουμε για την αλήθεια που μας στοιχειώνει το καντήλι τους σώνεται και έστω και δύσκολα θα σβήσει..
Γιατί κάπου ξεχάσαν πως αν χαθεί το οξυγόνο σβήνει και το καντήλι..!!